Art. 62a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określa warunki konieczne do spełnienia, by powstała możliwość umorzenia postępowania, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. Należą do nich: posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych w ilości nieznacznej, przeznaczenie ich na własny użytek sprawcy lub gdy orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Konieczne jest łączne spełnienie wymienionych przesłanek. Największe trudności interpretacyjne budzi nieostre znamię ilości nieznacznej. Zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 listopada 2020r. X Kz 864/20 nieznaczną ilość przekracza już 4,84 grama konopi. Przy czym stwierdzenie, że dana ilość przekracza nieznaczną musi być odniesione do charakteru narkotyku oraz średniej dawki potrzebnej do odurzenia. Pośrednio wiąże się to z podziałem na narkotyki „twarde” i „miękkie”. Ocenie podlegają również potrzeby sprawcy, w tym stopień uzależnienia. Jak stwierdził Sąd Okręgowy, „Nieznaczną ilością narkotyku jest, zatem, tylko taka, która odpowiada doraźnym potrzebom uzależnionego, to jest odczuwanemu przezeń głodowi narkotycznemu. Jest to więc jedna lub dwie porcje, nie ilość od tego większa”. Naruszeniem przepisów ustawy będzie każdorazowo gromadzenie większych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, nawet na własny użytek. Art. 62a ustawy in fine wskazuje na stopień społecznej szkodliwości. Wydaje się, że jego znaczenie nie odbiega od omówionego wcześniej art. 115 §2 k.k. W praktyce organy ścigania rozważając zastosowanie wskazanej instytucji weryfikują uprzednią karalność osoby, u której zatrzymano środki odurzające, czy była uprzednio karana za posiadanie narkotyków lub handel. Przeszkodą umorzenia postępowania może być również miejsce i okoliczności ujawnienia posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych. Na niekorzyść sprawcy zwykle świadczy ujawnienie posiadania na imprezie masowej, koncercie, szkole. Przy czym odpowiedzialności podlegają jedynie osoby posiadające środki odurzające/substancje psychotropowe wbrew przepisom ustawy. Wyjątek stanowi np. art. 33 ustawy, który dopuszcza używanie niektórych grup substancji psychotropowych oraz środków odurzających w celach medycznych, przemysłowych lub prowadzenia badań. Szczegółowo określa to ustawa oraz przepisy wykonawcze. Ze względu na możliwość umorzenia postępowania istotne jest jak najszybsze skontaktowanie się z zawodowym pełnomocnikiem.
Warunkowe umorzenie postępowania nie jest skazaniem. Jednakże zgodnie z art. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym, gromadzone są w nim dane o osobach: prawomocnie skazanych za przestępstwa i przestępstwa skarbowe, przeciwko którym prawomocnie warunkowo umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe, przeciwko którym prawomocnie umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe na podstawie amnestii, będących obywatelami polskimi prawomocnie skazanymi przez sądy państw obcych, wobec których prawomocnie orzeczono środki zabezpieczające w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe (zgodnie z art. 93a k.k. należą do nich: elektroniczna kontrola miejsca pobytu, terapia, terapia uzależnień, pobyt w zakładzie psychiatrycznym), prawomocnie skazanych za wykroczenia na karę aresztu, poszukiwanych listem gończym, tymczasowo aresztowanych, w przypadkach określonych w ustawie również nieletnich i podmiotów zbiorowych. Oznacza to, że sprawca uzyska zaświadczenie o niekaralności, ale wpis o warunkowym umorzeniu postępowania zostanie wykreślony po upływie 6 mies. od zakończenia okresu próby (po upływie okresu, w którym postępowanie można wznowić). Jednakże większość ustaw stawia wymóg niekaralności za przestępstwo oraz przestępstwo skarbowe. Nie obejmuje to wyroków warunkowo umorzonych, które nie zostaną wykazane w informacji, jeśli zakres wniosku zostanie zwężony do przestępstw (Jendrych Remigiusz, Wymogi niekaralności w polskim systemie prawa (zarys problematyki), PiP 2017/3/117-128 )